Tour de France. „Powinienem był biec dalej”: Chris Froome opowiada o swoim biegu na Ventoux

W 2016 roku, na stokach Mont Ventoux, Chris Froome zaprezentował pamiętną sekwencję. Wspomina ten odcinek w odcinku „Sud Ouest” przed etapem we wtorek, 22 lipca.

Teraz się z tego uśmiecha, ale wtedy... „To był chaos! Rozumiem zabawną stronę tej sytuacji, ale wtedy, tak, to był chaos”. Chris Froome nie będzie na starcie w Montpellier we wtorek, 22 lipca , w przeciwieństwie do ^12. etapu Touru 2016, kiedy to zafundował sobie historyczny podjazd na Mont Ventoux z trzema różnymi rowerami i, co najważniejsze, sesję biegową niecałe dwa kilometry przed metą.

Jeden z tych obrazów, które wzbogacają i tak już obszerny katalog Giganta Prowansji. Mniej tragiczny niż śmierć Toma Simpsona (1967), bardziej wiarygodny niż zwycięstwo „zaoferowane” Marco Pantaniemu przez Lance'a Armstronga (2000), „Festiwal w Cannes” Anglika pozostaje wspomnieniem głęboko obecnym w pamięci 39-letniego kolarza.

„Myślę, że dzisiaj pokazałem, jak wiele znaczy dla mnie Żółta Koszulka i jak daleko jestem gotów się posunąć, żeby jej bronić”.

„Oczywiście nie dziwi mnie, że ta sytuacja stała się tak popularna” – przyznaje mężczyzna, który teraz nosi barwy Israël-Premier Tech. „Wszystko, co robisz na Tourze, jest tak wyolbrzymione, zwłaszcza gdy nosisz żółtą koszulkę… Ale to prawda, że rzadko zdarza się, żeby kolarz bronił swojej koszulki podczas biegu”.

To nigdy nie powinno się wydarzyć. Tyle że wiatr, który mógł potargać resztki włosów na Mont Chauve, zmusił organizatorów do skrócenia sześciokilometrowego podjazdu. Dość powiedzieć, że jeśli widzowie, zgromadzeni już licznie na szczycie, mieli nadzieję zobaczyć cokolwiek z wyścigu, musieli szybko zejść w dół. W rezultacie obszar wokół mety w Chalet Reynard był bardziej zatłoczony niż kiedykolwiek.

Ucieczki dnia torują sobie drogę najlepiej, jak potrafią. Zwycięstwo Thomasa de Gendta nie jest w centrum uwagi. Walka o pierwsze miejsce jest zacięta, zwłaszcza że Adam Yates (drugi w klasyfikacji generalnej) utrzymuje Chrisa Froome'a w tempie poniżej minuty. Ten drugi zamierza powiększyć stratę, aby zbliżyć się do trzeciego tytułu w Tour de France. Zamiast tego omal nie spadł z podium. „Myślę, że dzisiaj pokazałem, jak wiele znaczy dla mnie Żółta Koszulka i jak daleko jestem gotów się posunąć, aby ją bronić”.

Anglik dotarł do mety obok Bauke Mollemy i Richiego Porte. Australijski kolarz BMC uderzył jednak w rower TV, który został zatrzymany przez tłum wylewający się na drogę. Wszyscy trzej kolarze znaleźli się na ziemi. Nikt nie odniósł obrażeń, ale z jednym problemem, i to niemałym: tylko rower Chrisa Froome'a wyzionął ducha, zepsuty. Nie było też śladu po samochodzie Sky, który mógłby uratować rozbitego kolarza.

Biały Kenijczyk postanawia ruszyć biegiem po stoku przez około sto metrów, wyprzedzając kolegów, którzy już wsiedli na rowery. Dosiada roweru z neutralnego samochodu, ale nie pasuje on do jego nosków, a powrót na siodełko nie trwa długo.

„Niewiele mogłem zrobić inaczej!” – wyjaśnia dziś Chris Froome. „Wiedziałem, że muszę iść dalej. Za każdym razem, gdy się zatrzymywałem, tłum się zbliżał. Patrząc wstecz, może nawet nie powinienem był brać roweru z pojazdu pomocy drogowej, bo był całkowicie bezużyteczny. Powinienem był biec dalej; zaoszczędziłbym więcej czasu, idąc dalej pieszo!”

Dopiero 400 metrów przed metą udało mu się odzyskać piłkę. Dojechał do mety ze stratą (1'30'') do drugiego w klasyfikacji Yatesa, co powinno było doprowadzić do utraty prowadzenia. Jednak biorąc pod uwagę okoliczności wyścigu, sędziowie zamrozili pozycje w momencie wypadku, a Chris Froome opuścił wyścig następnego dnia z żółtą koszulką.